"...Дзякую, сынку, за паклон... Навiн у нас, сказаць, вялiкiх няма. Што мая баба памерла - ты ведаеш, а што Дося з мужам пераехала ў той самы горад, дзе ты, таксама, пэўна, ведаеш... Яўхiм Стрыгун ажанiўся. Астап жа разышоўся з сваёю жонкаю. Жывуць сабе... Мы павысякалi летась каржакаватыя хвоi за рэчкай - дык цяпер нейкая пустэча там здаецца за рэчкаю - гэта мне з непрывычкi. От гэтая прывычка мяне заядае - прывыкаю да свае нары, цераз гэта атупеў неяк увесь. А можа гэта старасць загаварыла? Страшная штука старасць, i гадкая штука - прывычка... А можа ты iначай думаеш? Падумай... Жывi, сынку, здароў..."

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Родныя мае!.. Блiзкiя мае!..

1926

Каментары

Друкуецца па зборнiку "Хвоi гавораць" /2-е выданне, Менск, БДВ, 1928/. Упершыню апублiкавана ў газеце "Савецкая Беларусь", 1926, 9 траўня. Датуецца траўнем 1926 года.