- Але, дарагая, калi ён раскажа...

- Ды яму не павераць, дурнiца, калi ты ўладзiш справу з камiсарам. Павераць табе, бо ты жанчына з бездакорнага таварыства.

- О, я нiколi не асмелюся.

- Трэба, дарагая, бо калi не - табе канец.

- Уявi сабе, што... што ён будзе мяне абражаць, калi яго арыштуюць.

- Ну i добра, у цябе будуць сведкi, i яго засудзяць.

- Засудзяць на што?

- На кампенсацыю шкоды. У такiх выпадках трэба быць бязлiтаснай!

- А, наконт шкоды... ёсць адна рэч, якая мяне вельмi турбуе... вельмi... Ён пакiнуў два луiдоры на камiне.

- Два луiдоры?

- Ага.

- I ўсё?

- Усё.

- Мала. Мяне б гэта пакрыўдзiла. Ну дык што?

- Што мне рабiць з гэтымi грашыма?

Маркiза павагалася, пасля адказала сур'ёзным тонам:

- Дарагая... Трэба зрабiць... трэба зрабiць... маленькi падарунак твайму мужу... Гэтак будзе справядлiва.