- Добра.

Мацi ўсмiхнулася:

- Я так i ведала. Я ведала! - Яна апусцiла галаву i ўтаропiлася на свае моцна сашчэпленыя на каленях рукi.

Ружа Сарона прашаптала:

- Вы... усе вы... выйдзеце?

Дождж цяпер бiў па даху з мяккiм шапатлiвым шумам.

Мацi падалася наперад i далонню адкiнула зблытаныя валасы з iлба дачкi i пацалавала яе ў лоб, потым рашуча ўстала.

- Пойдзем адсюль усе, - сказала яна. - Пойдзем усе ў павець.

Руцi раскрыла рот, каб нешта сказаць.

- Маўчы, - загадала мацi. - Маўчы i iдзi. - Яна прапусцiла ўсiх мiма сябе, павяла з сабой хлопчыка i зачынiла рыплiвыя дзверы.

З хвiлiну Ружа Сарона нерухома сядзела ў шапатлiвай адрыне. Потым цяжка падняла сваё стомленае цела i захуталася ў коўдру. Яна марудна прайшла ў кут i спынiлася, пазiраючы на змарнелы твар, на шырока расплюшчаныя спалоханыя вочы чалавека. Потым паволi лягла каля яго. Ён слаба пакруцiў галавой. Ружа Сарона адкiнула край коўдры i агалiла грудзi.

- Так трэба, - сказала яна, прыцiснулася да яго i прыгарнула яго галаву да грудзей. - Ну вось... - прамовiла яна, - вось так... - Рука яе прасунулася яму за галаву, падтрымлiваючы яе. Пальцы ласкава гладзiлi яго валасы. Яна падняла вочы, скiравала позiрк у глыбiню адрыны, губы яе стулiлiся i застылi ў таямнiчай усмешцы.