Нехта з вернiкаў цiха сказаў: "Заўтра ж свята. Другi дзень Вялiкадня. Рабiць - грэх..."

Кiраўнiк павучальна абсек: "Не рабiць грэх! А праца, як кажуць, - галоўная заваёва нашай улады. Ура, таварышы вернiкi!"

Усе, насупiўшыся, маўчалi, i толькi за алтаром Сцяпан крыкнуў: "Ура!"- не зразумеў, што да чаго.

"Цяпер усе свабодныя да заўтра!"- закончыў кiраўнiк.

"Хрыстос уваскрос! - пачулася ў дзвярах. Людзi азiрнулiся - на парозе стаяў айцец Мiкалай. - Хрыстос уваскрос!" - паўтарыў ён урачыста.

"Сапраўды ўваскрос!" - дружна адказалi вернiкi. Хтосьцi нават крыкнуў: "Айцец уваскрос!"

Сцяпан за алтаром дадаў: "Язэп загiнуў!"

Пачуўся голас: "Святы айцец! Гэты прахiндзей сказаў, што вы хворы, што вы..."

Айцец перапынiў: "Нельга чалавека абзываць такiм словам! Будзем заўжды мiласэрнымi, тым больш што ён не прахiндзей, а выконваў маё даручэнне. Я i сапраўды ляжаў i не мог варухнуцца, але раптоўна адпусцiла - Бог памог!"

Падышоўшы да Язэпа, айцец сказаў: "Зараз мы пераапранёмся, i служба працягнецца. Я i вас запрашаю застацца!"- звярнуўся ён да кiраўнiкоў раёна. "Не! - у адзiн голас адказалi яны. - Досыць, што мы наслухалiся "архiрэя". Паедзем рыхтаваць астатнiх жыхароў раёна да пасяўной", а самi дружна пачасалi вусы, уцiснулiся ў машыны i пакацiлi.

Паветра ў царкве пасвяжэла, людзi радасна схамянулiся, i неўзабаве пачалася сапраўдная служба.

"Хрыстос уваскрос!"

"Сапраўды ўваскрос!"