- Я ж у касманаўты збiраюся, - з дакорам адказаў Слава.

- Значыць, вывучыў? Так. Вядома, калi вывучыў, то нiякiя прадбачаннi не страшныя. А iншыя ўрокi ты не спрабаваў штодня вучыць? Не? А ты паспрабуй.

Слава сумеўся. Ён, зрэшты, i чакаў такога кiрунку iх размовы, не трэба было пачынаць...

Павел Iванавiч, нiбы не заўважыў перамену ў яго настроi, прапанаваў:

- Вось табе мой тэлефон. Давай дамовiмся аб адным. Ты цэлы тыдзень будзеш вучыць не толькi фiзiку, а i астатнiя прадметы. А праз тыдзень пазвонiш мне. Паглядзiм, што атрымаецца. I на футбольныя трэнiроўкi хадзi, адпрацоўвай удар левай. Ну, а малых... Разумею, гэта выпадкова. Але ты старайся ўсё-такi спачатку думаць, а потым рабiць.

I тут зазвiнеў званок, калiдор адразу напоўнiўся шумам - воклiчамi, смехам, тупатам.

- Пайду ў настаўнiцкую, - сказаў Гушча. - Пазвонiш, га?

- Абавязкова! - крыкнуў Слава.